Van Frankfurt naar Plzen

Alles was tot in de puntjes geregeld. Degene die mij kennen, zullen daar absoluut niet aan twijfelen. De hotels waren geboekt, de route was -zelfs met bijhorende afstanden en tijden- helemaal uitgestippeld en het geld geteld. We waren helemaal klaar voor een week genieten en relaxen in het sprookjesachtige Praag!

Door de lange rit -van ongeveer 9 uur- hadden we op voorhand al besloten de eerste nacht in Franfurt door te brengen. Dit was een mooie tussenstop en bracht ons de mogelijkheid om ook Frankfurt Zoo eens van wat dichter te bekijken. De kans om een voor ons nog onbekende dierentuin te bezoeken laten we namelijk niet graag opzij liggen.

Maar wat we in Duitsland te verduren zouden krijgen, hadden we niet aan durven denken. Het was ons al langer bekend dat we een milieuvignet -zo'n afgrijselijke groene sticker- nodige hadden om het centrum van Frankfurt in te mogen. Geen enkel probleem, dan gaan we die toch gewoon kopen!? Maar in België werden we doorverwezen naar de grotere tankstations zodra we de Duitse grens over waren. Dus dan gehoorzamen wij, toch?
Dit leek echter geen geweldige keuze. In de Duitse tankstations wisten ze ons echter wijs te maken dat personenwagens geen sticker nodig hadden. Hoewel wij het tegendeel bleven beweren, werden we toch zonder sticker weggestuurd.
Eenmaal in het centrum aangekomen, werden we omringd door groene stickers. Alle auto's pronkten ermee in het onophoudelijke zonlicht en we voelden ons het zwarte schaap in de kudde. Het voelde alsof alle ogen op ons gericht waren nu we de regels aan het overtreden waren. We parkeerden bij de zoo -die we na heel wat verkeersdrukte hadden weten te bereiken- en besloten hulp te vragen. Hem hier zomaar achter laten gaf ons namelijk de kriebels. Zeker nadat er al enkele politievoertuigen voorbij waren gereden.

Na enkele korte woorden vonden we eindelijk een vriendelijke Duitse vrouw die ons wou helpen. Ze parkeerde haar kinderwagen in de schaduw en keek wat ze voor ons kon doen. één ding was in ieder geval zeker; het "vriendelijke" mannetje in het tankstation had ons duidelijk liggen gehad.
Maar niet enkel hij, maar alle Duitsers leken ons niet te willen helpen. Maar liefst 3 uur lang toerden we met onze stickervrije auto door Frankfurt, alle tankstations en garages aan het lastig vallen. Maar niemand wou ons helpen. Ze hadden geen tijd. Of hun stickers waren op. Of ze konden ons niet helpen want ze konden geen Engels, of vertikten het het te spreken.

Na 3u de brandende zon op de auto gevoeld te hebben, van her naar der gestuurd geweest te zijn en de zin ver te zoeken was, besloten we het op te geven. We parkeerden de auto op precies dezelfde plaats als die ochtend. 14u00 precies. We waren hier iets voor 11u aangekomen. Gefrustreerd propte ik de euro muntjes in de parkeerautomaat. De zoo was nog open tot 19u dus we hadden wel nog wat tijd. Maar tranen ontsprongen bijna toen bleek dat we niet langer konden parkeren dan 17u15. Het zou dan maar zo moeten. Met het parking ticket aan de ruit en met een lege ruimte waar de sticker hoorde te hangen, lieten we -stiekem wel wat beangstigd- onze geliefde Dacia achter langs de straat.

Zoo Frankfurt is, in vergelijking met onze Belgische tarieven, goedkoop. Voor 20€ waren we de dierentuin binnen en konden we eindelijk wat rust vinden. Ik sloeg het meegekregen plannetje open en samen baanden we ons een weg door deze stadsdierentuin.
De zoo gaf me vaak een tegenstrijdig gevoel. Terwijl heel wat dieren een best wel ruim verblijf bezaten, zaten anderen met hopen opeen gepropt. Het gaf me vaak het gevoel dat bepaalde dieren minder belangrijk waren dan anderen. Wat uiteraard nergens op slaat.

Voornamelijk het aqua-terra gedeelte trok enorm onze aandacht tijdens ons bezoek, gevolgd door het gedeelte voor de nachtdieren. En daar waren ze dan, de dieren waar we al zoveel over hadden gehoord, maar nog nooit eerder hadden gezien. Aye-Aye's. Ook wel bekend als vingerdiertjes of -om het iets moeilijker te maken- Daubentonia madagascariensis. Deze lemurensoort is vaak zo lelijk, dat ze geweldig mooi worden. Met hun pluizige, eekhoorn-achtige staart, gigantische ogen, grote knaagtanden en zwarte, vettige vacht trekken ze zonder twijfel wel vaker de aandacht. Helaas zijn deze dieren de dag van vandaag sterk bedreigd door de verdwijning van hun leefgebied, maar ook door de lokale bevolking. Deze is namelijk bang voor het vingerdier. En angst zorgt er vaak voor dat er jacht op de dieren wordt gemaakt. één van de mythes is namelijk dat het vingerdier 's nachts met zijn lange vinger de harten van de inwoners zou doorboren. Niets is uiteraard minder waar, aangezien dit nachtwezen geen moordenaar is, maar zijn onbehaarde en verlengde middelvinger enkel gebruikt om larven -zijn voedsel- uit boomstronken te vissen.

Na enkele dieren overgeslagen te hebben, haastte we ons terug naar de plaats waar we onze auto hadden achter gelaten. Op onze weg daarheen zagen we een collega-auto zonder sticker. Met, uiteraard, een mooie, bijna blinkende boete tussen zijn ruitenwissers. Mijn maag keerde bij het idee dat we op onze eerste vakantiedag al zouden mogen gaan betalen. We vertraagden dus onze stap, er vanuit gaand dat ook wij al een boete aan ons been hadden.

En daar stond hij dan. De parkeerwachter. Nog geen 3 auto's van die van ons verwijderd. En die van ons? Die was boete vrij! Het had geen woorden nodig. Een snelle blik naar elkaar liet zowel mijzelf als mijn vriend versnellen. We sprongen de auto in en startte de motor. Met bonkend hart vertrokken we richting het hotel dat we hadden geboekt. Ik straalde! We hadden heel wat miserie gehad, maar die boete? Die was niet voor ons!

Het hotel, Pension Alpha Frankfurt, lag iets meer afgelegen, maar parkeerplaats was moeilijk te vinden. Ik liet Guy dus bij de auto wachten terwijl ik zelf naar binnen stapte. Na een vriendelijke groet vroeg ik om parking plaats. En toen begon het nieuwe probleem...
Onze geliefde balie medewerker besloot me te vertellen dat er geen plaats was voor ons. Ik geloofde mijn oren niet. We hadden 3 maand op voorhand geboekt. 3 maand! En er was geen plaats? Hij wist me -al lachend btw- te vertellen dat ons creditkaart nummer niet klopte en hij ons dus geen kamer kon geven. Dat was uiteraard volledig gelogen, aangezien geen enkel ander hotel al problemen had gehad met onze kaart. Geloof me, als ik een tekenfilm figuurtje was geweest, was op dat moment de stoom al piepend uit mijn oren gekomen. Ik was zo kwaad. Wat had deze dag tegen ons? Wat had Frankfurt tegen ons? De balie medewerker had zelfs geen tijd om me te helpen bij het zoeken van een ander hotel, dus ben ik maar zonder verdere woordenwissel het hotel uitgestapt en de auto opgezocht, om Guy het nieuws te vertellen.

Zowel Guy als ikzelf hadden het helemaal gehad met deze stad. Met de stickers, met de zoo, met het hotel en het verkeer. En uiteraard begint op zo'n moment alles je gewoon nóg meer te irriteren. We toetsten dus snel het adres van ons hotel in Praag in -waar we die nacht uiteraard nog niet terecht konden- en vertrokken. 5 uur rijden. Dat gaf mij de tijd de telefoon te zoeken en hotels.com op te bellen om een oplossing te zoeken. één ding was zeker; we zochten een hotel buiten Duitsland.
De Nederlandse dame die mijn telefoontje wist te beantwoorden, maakte mijn dag helemaal goed. Ik gaf mijn klachten door over het voorgaande hotel, waardoor ons credit card nummer ook meteen werd geblokkeerd voor dat hotel. Ze zocht ons een leuk Tsjechisch hotel vlak over de grens voor een gelijkaardige prijs en gaf ons alle nodige gegevens door. En dit allemaal in nog geen 10 minuten tijd. Prachtig gewoon! Tenslotte mogen positieve zaken ook eens vermeld worden, niet?

De uren tikten voorbij toen we Duitsland verlieten en Tsjechië binnen reden. 22u30 was het toen het hotel in beeld kwam. Het Victoria hotel in Plzen, wat blijkbaar wordt uitgesproken als Pilsen. Een schattig, kleiner stadje dichtbij de grens. Een vriendelijke dame aan de andere kant van de balie haalde haar beste Engels boven toen we onze spullen naar binnen sleurden en de situatie uitlegden. De Nederlandse dame van hotels.com had haar al verwittigd en alles voor ons geregeld. We kregen de sleutel van een prachtige, verzorgde kamer. Gevolgd door het wifi wachtwoord en de uitnodiging om tussen 7u00 en 10u00 van het ontbijtbuffet te komen genieten.

Moe van deze chaotische dag lieten we ons op het luxe dubbel bed vallen en staarden naar het plafond. Op de weg hierheen hadden we een bord over 'zoo Pilsen' langs zien komen. Dat zou morgen onze uitstap worden. Pilsen. Tsjechië. We waren er dan toch geraakt!