Poging twee

De start was niet echt super, er ontbraken heel veel dingen in het huis en zo kan ik nog wel een hoop zaken opnoemen. Maar het is zoals iedereen tegen me zei; zo’n kans krijg je maar 1 keer, dus moet je even op je tanden bijten als het even niet meevalt.
De nacht ervoor had ik -de kosten die eraan vast hingen vergetend- mijn moeder opgebeld. Huilend en klagend over mijn beslissing. Maar het was een nieuwe dag en die avond zou Kim eindelijk thuis komen, dus we moesten er door!

Na nog maar eens een warme en ontspannende douche genomen te hebben, kwam Albert mijn huisje binnen om de kapotte koelkast mee te nemen om deze te repareren. Dave was ook mee en vroeg me als ik mee wou om de cheetahs te voeren. Daar had ik natuurlijk geen problemen mee. Er zaten nog meer cheetahs dan ik had verwacht en ik voelde mijn geluk terug bijgetankt worden. Dit zou wel goed komen!
Maar Dave was nog niet klaar met me. Hij plaatste zijn auto voor het opslaghok en zei dat ik gras mocht scheppen. De hele oplader vol… Het was een zware klus, zeker zo in de zon, en ik heb al leukere dingen gedaan in mijn leven, maar wat moet dat moet zeker? Het gras bleef overal kleven en mijn hele lichaam jeukte. Ik verlangde al bijna weer naar een derde douchebeurt. Pas toen de hele kar vol zat, kon ik te weten komen waar ik al die moeite voor had gedaan. Ik reed met Dave mee naar Kims huis. De baby cheetahs zaten buiten, voor het huis, maar achteraan was blijkbaar ook een kamertje voor hen, zodat ze ’s nachts of als het te koud was, binnen konden gebracht worden. Hiervan was de hele grond bedekt met gedroogd gras. En dan geen centimeter laagje, maar bijna een halve meter dik. Ik snapte de bedoeling al… en begon het oude gras eruit te halen. Stinken! Ik had al met redelijk wat dieren gewerkt maar deze geur kon ik niet onmiddellijk vergelijken. één ding was zeker; ik begon er beter snel aan te wennen!
Na alles schoongemaakt te hebben en het verse gras erin gebracht te hebben, konden de cheetahs erin. Ik had gehoopt dat ik dat zou mogen doen, aangezien ze normaal onder mijn verantwoordelijkheid zouden vallen, maar Dave zei tegen mij dat ik beter aan de kant ging staan. Dat dit geen werk was voor mij. Daarna bracht hij ze alle vier naar de kamer. Meer dan een snelle blik van hoe hij ze aan hun nekvel naar binnen bracht, werd me niet gegund. Best wel teleurstellend na het pas verzette werk…

Dave bracht me terug naar de vleeskamer, waar Albert ook net toekwam. Hij vroeg me te helpen bij het maken van het voer voor de tourdieren. Ik nam het voer van de Afrikaanse Wilde Honden voor mijn rekening. Het was eveneens best wel smerig werk. Eerst hondenbrokken in water laten weken en dan deze met gemalen vlees mengen. En op sommige dagen mag er nog eigeel, melk en bepaalde supplementen bijgemengd worden (voor de moeders met jongen). Maar dit zijn klusjes die iedere dag moeten gebeuren, dus daar moet ik maar aan gaan wennen. Mijn eten ziet er waarschijnlijk ook niet altijd even smakelijk uit, maar daar hoef ik mijn handen niet tot aan mijn ellebogen in te draaien. Gelukkig zou ik nog wel ontdekken dat het het allemaal wel waard was!

Albert vroeg me mee te gaan, dus dat deed ik natuurlijk ook. Na de al geziene dieren gevoerd te hebben, sloeg hij een ander weggetje in. Blijkbaar ligt het breeding camp niet helemaal achteraan het park, maar is er nog een heel open stuk achter. Albert vroeg me hoe dicht ik al bij een neushoorn had gestaan. Nog niet dicht natuurlijk. Het dichtste zal wel in Tsjechië geweest zijn, in de safari dierentuin. Maar daar zaten nog 2 hekken en een dal tussen. Albert moest even lachen en versnelde wat. En verderop merkte ik al 2 neushoorns op. Albert stapte gewoon uit, maar ik besloot braaf te blijven zitten, met mijn raam open. Het dier stak zijn kop bijna naar binnen en als ik wou had ik het kunnen aanraken. Ik kan je verzekeren, op zo’n moment weet je echt niet wat je ziet. Het leek me verschrikkelijk gevaarlijk en ik voelde hoe al mijn haartjes zich recht gingen zetten. Alberts handen gleden over hun neus en hoorns en hij hiel ze een hand vol luzerne (een soort hooi) voor, die ze uit zijn hand namen.
Uiteindelijk zijn we doorgereden en zei Albert me dat hij me de krokodillen zou laten zien. Ik verwachtte natuurlijk een mooi omheind verblijfje, maar nee hoor. We stopten langs de rand van het water. Albert stapte opnieuw uit en gooide een kip in het water (een dode wel te verstaan…). Meteen zag je vanaf de oevers enkele geschubde dieren het water inglijden en op het eilandje stond het eerder geziene nijlpaard, die ook besloot onze kant uit te komen. Albert vroeg me uit te stappen en een beetje vertwijfeld deed ik dat. Hij zei dat ik gerust op de oever kon staan of zitten, dat ik niet bang hoefde te zijn. Dus ik deed dat… Ik ben niet bang voor dieren, zeker niet. Maar op de oever van een krokodillenmeer zitten is toch wel een beetje beangstigend. Hij verzekerde me dat er maar 4 krokodillen in het water zaten, dus dat ik die gewoon in het oog moest houden en mijn voeten niet in het water moest steken. Wees gerust… dat was ik niet van plan!
Het nijlpaard (de enige in dit park trouwens) kwam ook tot aan de oever, waardoor Albert besloot te vertrekken. Blijkbaar is dit meisje niet een van de liefste en is het beter uit haar buurt te blijven. Het dier brulde en bah… als je er zo dicht bij staat vergeet je dat geluid niet snel meer. Zeker niet als je weet hoe gevaarlijk die dieren zijn. Als ik me niet vergis kunnen ze met hun kaken een kracht van meer dan 800kg uitoefenen. Dus daar zou ik niet graag tussen komen te zitten!

De rest van de namiddag lummelde ik wat rond en las verveeld in een boek. Pas toen het bijna helemaal donker was, kwam Albert op mijn deur bonken. Kim was blijkbaar terug thuis, dus vroeg hij me mee daarheen te gaan. Snel mijn schoenen aangetrokken en weg. Kim en haar vriend Bart hadden blijkbaar net een nieuwe koelkast gekocht. De twee mannen waren dus druk in de weer met deze te installeren, waardoor ik en Kim de nodige tijd hadden vanalles te bespreken. Ze vroeg me of ik al bij de welpjes geweest was. Maar dat was ik dus niet. Ik vertelde haar rustig over de dag en het verversen van de welpenkamer. Daar was ze van verbaasd en nam me meteen mee naar het kamertje, waar we een hele tijd tussen die vier wildebrassen hebben gezeten. Het was een hele opluchting om toch bij de dieren te zitten. Die hoop was me bijna ontnomen. En in het Nederlands spreken was meteen ook een stuk leuker dan constant in een mix van Engels en Zuid-Afrikaans.
Ze was ook verbaasd over het feit dat er zo weinig in mijn huisje te vinden was en beloofde dat allemaal zo snel mogelijk op te lossen. Bovendien beloofde ze een uitstapje (om boodschappen te doen weliswaar) naar Bela Bela voor morgen. Dat zou wel handig zijn, aangezien ik wel nog wat voedsel en drinken kon gebruiken na het koelkast- en diepvries probleem.

Die avond kroop ik met een rustiger gevoel in bed. Kim was thuis en nu zou alles eindelijk beter beginnen lopen!