Laatste tussenstop

Na enkele dagen met volle teugen van de Tsjechische schoonheid genoten te hebben, brak deze ochtend het moment aan waar ik absoluut niet naar uitkeek; de ellenlange reis terug naar huis. 9u30 min vanuit Praag naar Menen. Maar we besloten nog een laatste tussenstop in te voeren. Namelijk bij Zoo Zajac, een gigantisch grote dierenwinkel in het leuke Duisburg. We waren hier 2 jaar geleden al eens langs geweest en waren er dus van overtuigd dat het zeker geen tegenvaller zou worden.

En opnieuw wist Zoo Zajac ons een perfecte tussenstop te bieden. Enkele prachtige dieren kwamen voorbij, veelal met hun iets minder leuke prijskaartje. Ah, we mogen blijven dromen, niet?
Hoewel de halve winkel vol lag met geweldige spulletjes voor katten en honden, wist ik me te beheersen en bracht enkel twee gratis knaagdieren magazines mee naar buiten. Welliswaar in het Duits -waar ik nota bene geen woord van begrijp-, maar met erg leuke plaatjes in!

De reis was al lang, maar liep nog een uurtje uit door de vele werken in Duitsland en de gekke kuren van de GPS. Eenmaal in Nederland aangekomen kregen we dan ook waar we de hele week al voor gespaard waren geweest; regen. En niet een paar druppeltjes, maar de heuse bakken water waar ik de hele week al over las op facebook. Dit zorgde uiteraard voor een veel trager verkeur en toverde de straten om tot halve zwembaden.

Sinds oktober hebben we een huis gekocht en in november kwam onze eerste hond, Shira bij ons wonen. Gevolgd door Sarkan in april en opvanghondje Jacko twee maand geleden. Ik kan niet beschrijven hoe erg ik die drie 'kindjes' gemist heb tijdens ons korte reisje. Naast mijn vriend Guy zijn zij mijn alles. Ze laten me lachen en zullen er altijd zijn. Het was dan ook erg beangstigend hen nu voor het eerst achter te laten. En nog erger; hoe zouden ze reageren toen ik terug thuis zou komen?
Guy zijn voorgaande kat, Henk -een dikke rosse kater die enorm gemist wordt- had ons 3 dagen straal genegeerd nadat we waren thuis gekomen van onze reis naar Zuid-Afrika. Zouden mijn hondjes ook kwaad zijn? Zouden ze me ook negeren? Zouden ze zich achter gelaten gevoeld hebben?
Ik voelde mijn hart dan ook tekeer gaan toen ik de sleutel omdraaide en Shira als eerste hoorde blaffen. Ze had me duidelijk niet verwacht en haar uitdrukking veranderde volledig toen ze me zag. Alle drie de honden begonnen als gekken in het rond te springen en Shira sprintte eerst een tiental keer de tuin door om me daarna -zelfs tot bloedens toe- te bespringen om mijn hele gezicht te wassen. De pijn van haar nagels in mijn huid konden me niet deren. Het geluk dat ze uitstraalde was het beste dat ik bij thuiskomst kon wensen. Uiteraard gevolgd door de iets subtielere knuffels van Jacko en Sarkan.

Wij zijn terug in Menen. Terug geladen vol leuke herinneringen uit het schone Praag en omstreken. Misschien ooit weer? Maar dan gaan de hondjes mee, zonder twijfel!