Eindelijk aangekomen

Na vroeg opgestaan en snel wat ontbeten te hebben, konden we eindelijk mijn spullen inladen om naar het park te vertrekken. Ik beloofde mezelf dat alles nu wel beter zou worden en stapte vol goede moed de auto in. Het was echter al snel bloedheet in Alberts 'bakkie' en na maar liefst vier uur rijden was ik helemaal opgetogen toen ik een wegwijzertje zag met 'Shingwedzi cheetah ranch' erop. Op dat moment gingen we van de snelweg en was het zicht adembenemend. Natuurdocumentaires liegen niet (altijd)... De weg was echter wat minder mooi. Het betrof enkel een aarden weggetje vol hobbels, bobbels en kuilen. De zogenaamde Dirt Roads. Steile hellingen en diepe afdalingen inbegrepen. Aangezien een Zuid-Afrikaanse Bakkie maar plaats heeft voor twee personen, lagen mijn spullen gewoon achterin, open en bloot op de laadbak. Ik hoorde alles alle kanten op vliegen dus heb het laatste gedeelte van de rit meer naar de laadbak gekeken dan naar het geweldige zicht rondom ons.

Toen we in de buurt kwamen, begon Albert me vanalles te vertellen. We passeerden langs een gigantisch hek, waarachter ik in de verte een nijlpaard opmerkte. Albert lachte en zei me dat dat Gertie was, het nijlpaard van Shingwedzi. Mijn hele maag begon te draaien van de zenuwen en steeds meer begon ik me af te vragen met welke dieren ik in contact zou kunnen komen.
Eenmaal aangekomen ontmoette ik de andere medewerkers. Één daarvan is Dave en ik herkende hem onmiddellijk van op Animal Planet. Vooral omdat Roy de dag ervoor alle afleveringen van Cheetah Kingdom had afgespeeld. En stiekem vond ik het best wel spannend om met een ‘bekende Afrikaan’ te mogen werken. Dave begroette me vriendelijk en vlak naast hem stond een struisvogel, die hij als Stritch voorstelde. Een redelijk arrogante en opdringerige vogel die duidelijk geen schrik had van mensen en vaak rond de gebouwen zwierf.

Onderweg waren we aan de supermarkt gestopt. Aangezien de dichtstbijzijnde al een uur rijden was, had ik meteen een hele voorraad ingeslagen. Ik ben nooit op kot geweest, of zelfstandig op kamp of iets dergelijks. Het enige wat ik altijd moest doen was de voetjes onder tafel schuiven en genieten van wat mijn mama had klaar gemaakt. Maar nu stond ik er alleen voor en ik was vastberaden te bewijzen dat ik best wel zelfstandig kon zijn! Ik had al mijn boodschappen -die al een hele reis achter de rug hadden- opgeborgen, toen ik merkte dat mijn koelkast en diepvries niet werkten zoals het zou moeten werken. Albert is ernaar komen kijken maar wist hem niet aan de praat te krijgen, dus zou daar morgen verder naar kijken. Dave heeft me dan maar een reserve diepvries van hem gebracht en heb ik daar alles in opgeborgen. Helaas vertrouwde ik verschillende (intussen ontdooide of zeer warm geworden) producten niet meer, waarmee ik een eerste vuilniszak kon beginnen vullen. Bovendien was er blijkbaar geen microgolf aanwezig, dus dat zou nog moeilijk gaan worden!

En het ergst van al voor mij; mijn stopcontacten pasten niet en er is geen internet te bekennen. Voor probleem 1 kon Kim mij helpen zodra ze zou aankomen. Voor probleem 2 hopelijk ook. Hoewel de schoonheid hier zeker naast de computer te bekennen was, had ik toch wel degelijk nood aan contact met bekenden en wou ik horen hoe mijn eigen huisdieren het stelden.

Gelukkig mocht ik ’s middags mee met Albert tijdens het voederen van de dieren. Hij heeft me meteen even het grootste deel van de farm laten zien, zodat ik wist waar ik zat en dat ik toch wat te doen had. Eerst kwamen we langs de Afrikaanse Wilde Honden, daarna enkele cheetahs (waaronder een king cheetah) en daarna de wat kleinere katten. Albert zat me een beetje te testen en vroeg als ik wist wat de eerste was. Een caracal natuurlijk. Heel duidelijk te zien aan de oren. Eigenlijk is heel het dier uniek op zich. De volgende was al wat moeilijker maar aan de vlekken was duidelijk te zien dat het om een serval ging. Daarvan was hij toch wel ietsje onder de indruk, aangezien blijkbaar niet veel mensen de serval kunnen identificeren. Dan had hij niet op een blonde, 17-jarige freak gerekend die constant met haar neus in de encyclopedieën zit...

In de namiddag had ik echt niks te doen. Mijn werk hier zou bestaan uit het verzorgen van de dieren, maar aangezien die onder Kim vallen, kon niemand me op dat moment verder helpen. Dus nam ik mijn camera in de hand en vroeg aan Carla (de vrouw van Dave en eveneens een medewerkster van het park) als ik mocht rondwandelen. Dat was geen probleem, zolang ik maar beloofde niet te verdwalen. En dat was wel een nodige belofte op zo’n groot domein met zoveel weggetjes. Eerst was ik volledig de verkeerde kant op gegaan, maar heb daardoor wel enkele prachtige vogels gezien. Helaas niet allemaal op foto vastgelegd. Ze hebben je natuurlijk altijd eerder gezien dan jij hen.

Toen ik eindelijk de juiste weg had gevonden, kwam ik dierensporen tegen. Enorm veel, minstens 3 verschillende soorten antilopen, een giraf, enkele rondtrippende vogels en wrattenzwijnen. Ze volgen was geen optie, ze stonden alle kanten uit en liepen allemaal heel vaak dood, dus bleef ik maar verstandig op het pad. Uiteindelijk spotte ik een antilope in de verte. Gelukkig kon ik redelijk inzoomen met mijn camera en daar waren mijn eerste beelden van Afrikaans 'wild'!

Het was nog geen drie uur toen ik aankwam bij mijn huisje. Ik kon niks doen zonder Kims aanwezigheid, dus verbruikte ik maar de laatste restantjes batterij van mijn laptop. Ik werd echter opgeschrikt toen ik wat hoorde in mijn tuintje en schrok nog meer toen ik zag wat er was. Er stonden twee wrattenzwijnen voor mijn deur. Tegen dat ik buiten was met de camera waren ze natuurlijk al een stuk verder, maar het ging over een moeder met haar jong. Dat was wel het laatste wat ik in mijn tuin had verwacht.
En voor de rest was er helaas echt niets te doen. Om 5 uur was het hier al donker, tegen 6u zie je al geen steek meer. Naar de dieren was geen optie. Computer was geen optie. Er stond een tv in mijn kamer, maar helaas gaf die enkel zwart beeld. Dus eveens; geen optie. Dan werd het maar douchen en heel vroeg mijn bed in.

En opnieuw, het kon alleen maar beter worden!