Week één overleefd

De eerste week zat er al op! Na een heel heftige en vooral chaotische start, werd alles vanaf de woensdag een stuk kalmer en duidelijker. De aanwezigheid van Kim leek veel goed te maken en ik vulde mijn dagen bij de dieren en 's avonds, na het slapen gaan van de zon, was ik achter de pc te vinden in mijn kleine maar leuke huisje.

Dagelijks bereidde ik twee tot drie maal de maaltijden voor de dieren, om daarna te helpen deze rond te brengen. Hoewel het schoonmaken achteraf eigenlijk niet voor ons, maar voor de zwarte werknemers was, kon ik het toch niet laten af en toe een handje te helpen. Ik heb sinds het begin geleerd dat bij het verzorgen van dieren meer vuil dan leuk werk komt kijken en ook nu wou ik dat niet veranderen. Uitwerpselen gaan opscheppen tijdens de brandende middag was geen plezier, maar het hoorde er wel bij.
Tijdens de minder drukke momenten kon ik dan uitrusten in de schaduw bij de welpen of ging ik met mijn camera op pad in het park. Er waren zoveel prachtige dieren te zien. Vooral vogels, maar daar wist ik helemaal niks van af. Mijn dank was dan ook groot toen ik één van Alberts boeken over vogels mocht lenen. Hij had er namelijk genoeg liggen van tijdens zijn studies als gids.

En die gids mocht ik bijna iedere dag opnieuw aan het werk zien. Shingwedzi trok verrassend veel bezoekers. Privé of in groep, allemaal kwamen ze langs om de jachtluipaarden te zien. Uit alle hoeken van de wereld. Afrika zelf, Amerika, Polen, Duitsland en ook Nederlanders. Tijdens de tour kregen ze alle katachtigen te zien en uiteraard ook het voorbij komende wild, aangevuld met Alberts informatie erover. Maar waar de meesten toch steeds naar uit keken, was het werk dat Kim en ikzelf verrichtten.
Na de tour kregen de gasten namelijk de kans om met ambassadeur Zulu op de foto te gaan. De al iets oudere cheetah genoot keer na keer duidelijk van de aandacht en lag spinnend bij het publiek. Jazeker, spinnend! Cheetahs kunnen, in tegenstelling tot leeuwen en tijgers, namelijk niet brullen. Maar dit zorgt er dan wel voor dat ze wel kunnen miauwen en spinnen als een ordinaire schootkat!

Vandaag was echter speciaal voor mij. Voor mijn komst had ik veel gelezen over Shingwedzi's speciale 'Cheetah Run'. Dit gebeurt maar één maal per week en wordt uitgevoerd door enkele specifieke 'runners'. Dit zijn cheetahs die getraind zijn op snelheid en dit aan de bezoekers kunnen laten zien. Bij het startsignaal gaat de deur van het verblijf open en schiet een mechanisch gestuurd lokpoppetje weg over een vooraf aangelegd parcours. De cheetahs kennen dit al zo goed, dat ze al klaar staan en beginnen zodra hun deur open gaat. De snelheid die ze daarop halen is gewoon ongelofelijk. En dan spreken we nog niet van de wendbaarheid die ze laten zien. Bochten van 90° tijdens een snelheid van 65km/u zijn maar een matige beproeving voor deze ware snelheidsduivels.
Ik kan u verzekeren, de rillingen liepen over mijn hele lijf!

We sloten de dag af met een lang verwachtte braai. Of anders gezegd; een echte Zuid-Afrikaanse BBQ! Zelfs in hartje winter, zoals op dit eigenste moment, houdt iedereen van Braai. Hopen vlees werden op het vuur gegooid, terwijl wij ons aan het vuur zaten te warmen. Tijdens de winter is het tijdens de dag namelijk droog en enorm warm en zonnig, maar 's nachts kan het gerust gaan vriezen. Gek land, die Zuid-Afrika!

Met een gevulde maag kroop ik mijn bed in, genietend van de kans dat ik hier hen gekregen en tevreden dat ik de eerste week op mijn tanden heb gebeten. Want zelfs na een week ben ik al verkocht aan dit onmenselijk mooie land, haar cultuur en uiteraard de rijke fauna en flora...