En we zijn weer weg

Het afscheid vorig jaar was pijnlijk. Zuid-Afrika had een belangrijk deel van mijn hart veroverd en toen ik naar huis moest, leek het juist alsof ik 'thuis' moest achterlaten. De mensen waarmee ik de kans had gekregen te werken waren geweldig, en dan spreken we nog niet over de dieren waar ik dag en nacht tussen had gezeten...
Maar ik had dan ook niet durven denken de zomer erop alweer op het vliegtuig te zitten.

In tussentijd had ik een nieuwe vriend om lief en leed mee te delen en het was dan ook verschrikkelijk pijnlijk om hem voor zo'n lange tijd achter te laten. Voornamelijk omdat hij minstens even geïnteresseerd is in dieren en dus met veel plezier was mee gegaan.
Op het vliegtuig stappen had dus, alweer, een zeer dubbel gevoel. Maar het idee om binnenkort weer voet te zetten in Zuid-Afrika, gaf me toch wel een opwindend gevoel. Je kan je dan wel voorstellen dat 14u reistijd gewoon véél te lang aanvoelt!

Toen ik aankwam werd ik deze keer wél gewoon door een bekend persoon opgehaald, namelijk Bart, de man van Kim (Het Belgische meisje waardoor ik daar ben beland een jaar geleden). En, in tegenstelling tot in 2011, reden we ditmaal wél gewoon rechtstreeks naar Shingwedzi. Het zag er naar uit dat dit jaar niet zo slecht zou kunnen worden. Alles viel al vanaf het eerste moment op zijn plaats!

De aankomst was, zonder overdrijven, emotioneel. Het voelde goed om bekende gezichten te zien. Maar er was duidelijk ook wat veranderd. Niet alleen Chris, maar ook Dave en Carla waren vertrokken. Ines, een stuente van de VIVES die ook was blijven plakken, hielp nu fulltime bij de dieren. En Roy en Anna, die vroeger in Pretoria woonden en gewoon vaak op bezoek kwamen... woonden hier nu? Meer nog, hadden een hoge functie gekregen binnenin het park? Ergens baarde het me wel zorgen, vooral na het horen van Kim haar klachten en opmerkingen over het huidige bestuur. Maar ik kon er alleen maar het beste van maken.

De eerste cheetahs die ik terug zag waren Lara en Nox. 2 van de welpen die ik het jaar ervoor had helpen opvoeden. In mijn afwezigheid was ik zo bang geweest dat ze me niet meer zouden kennen. Dat ze me zouden aanzien als een van de vele bezoekers van het park. Niks was minder waar. Mijn hart ging dan ook als een razende tekeer toen ik voor het hek ging staan en hun namen zei. Hun oren werden gespitst en voor ik het wist stormden ze beide op het hek af. Spinnend wreven ze hun kop tegen de tralie aan zodat ik hun prachtige vacht weer kon aanraken. Het was wel duidelijk dat ze me herkenden en dat we weer enkele geweldige weken samen tegemoet gingen.

Wat waarschijnlijk nog de grootste aanpassing was, was mijn slaapplaats. Ines woonde samen met 2 andere, nieuwe meisjes, in het oude huis van Carla en Dave, die ook toegang bood tot het huisje waar ik in leefde. Dat was dus een optie meer. Het huisje dat van Chris was, werd gebruikt door de kinderen van Anna en Roy die soms op bezoek kwamen. En waar moest ik dan heen? Ik kreeg een kamer in het huis van Kim en Bart. Hoewel ik me het meest comfortabel voelde bij hen, voelde het toch ook vreemd om nu plots in hun huis te wonen. En niet enkel bij hen. Intussen was Kim natuurlijk ook bevallen van de knappe Reef.

Sinds dit jaar kwamen er ook constant, na Roy's beslissing, groepen vrijwilligers langs. Deze zouden niet enkel helpen met het schoon houden en verbouwen van de farm, maar ook bij de dieren. Kortom, het zou een drukke boel gaan worden dit jaar!